Zo vader, zo dochter

 Ze kwamen elkaar bewust niet tegen in de klas: "Werk en privé moet je toch een beetje scheiden."

Zo vader, zo dochter?

Wieke: “Ja, enorm! Mijn stiefmoeder, Marije, zegt het zelfs dagelijks: ‘Zo vader, zo dochter’. We lijken echt als 2 druppels water op elkaar. Daarom kunnen we heel goed met elkaar overweg, we hebben maar weinig woorden nodig.’’

Jan: “Het enige grote verschil is de kant van de zorg waar we in werken. Ik kom uit de intensive care en Wieke gaat aan de slag bij kinderverpleegkunde.’’

Allebei op de HAN: toeval?

Jan: “Ik heb lang op de acute intensieve zorg gewerkt, wat ik enorm leuk vond. Ik had wel het idee dat ik iets anders moest gaan doen. Toen kwam er een vacature voor opleider in de IC-verpleging, bij het Radboudumc. Van het Radboud ben ik overgestapt naar de HAN, en dat bevalt zo goed dat ik hier nog steeds werk!’’

Wieke: “Voor mij sprak de HAN eigenlijk voor zich. Door papa’s werk kwam ik hier als kind al, ik kende zijn collega’s en het gebouw. Ik ben hier echt een beetje opgegroeid, dus studeren bij de HAN was als thuiskomen.’’

 

Is je vader een echte HAN-medewerker?

Wieke: “Papa is echt een inspiratie. Ik heb hem ook voorgedragen voor de HAN Prijs. Daarvoor heb ik ook allemaal andere studenten gesproken. Wat ik superleuk vind, is dat zij ook allemaal zeiden dat hij zo gemotiveerd is en vol passie lesgeeft. Daarmee maakt hij echt het verschil bij de studenten!’’

Hebben jullie elkaar ook in de klas gehad?

Jan: “Misschien 1 of 2 keer, maar het was een hele bewuste keuze om geen les aan haar te geven. Dat moet je toch een beetje gescheiden houden.’’

Wieke: “Ik vond dat zelf ook fijn. Tijdens mijn stage bij het Radboudumc was hij wel mijn contactpersoon. We hebben toen afgesproken dat zolang alles goed ging dat prima was, maar mochten er problemen zijn, dan zouden we een andere contactpersoon zoeken. Gelukkig ging het heel goed. Papa is nog op stagebezoek geweest. Dat was heel gek voor de collega’s op de afdeling. Die hadden wel door dat er iets aan de hand was, maar ze konden het niet helemaal plaatsen. Tot we vertelden dat we vader en dochter waren! Dat was een grappig moment dat ik niet snel zal vergeten.’’

Wat voor student is je dochter?

Jan: “Wieke heeft tijdens haar studie iets gevonden wat haar goed ligt, wat haar uniek maakt. Dat typeert een echte HAN-student voor mij. Ze heeft haar passie gevonden in de kinderverpleegkunde en daar gaat ze straks ook aan het werk.
De zorg wordt steeds complexer, met bijvoorbeeld de toepassing van nieuwe technologie. Daarvoor heb je mensen nodig die het werk op een andere manier aanpakken en toch de patiënt centraal blijven stellen. Dat Wieke dat kan en doet, dat vind ik heel stoer.’’

Hebben jullie het vaak over de opleiding thuis?

Wieke: “Het was voor ons echt belangrijk dat zolang we beiden op de HAN zaten, we dat gescheiden hielden van ons privéleven. Ik kwam soms wel met vragen over de stof, als ik iets niet snapte.  Maar verder denk ik dat ik net zoveel vertelde als de meeste studenten hun ouders zouden vertellen.’’

Jan: “Als Wieke met een vraag kwam, gaf ik haar altijd hetzelfde antwoord dat ik andere studenten ook zou geven, en advies over hoe ze het zelf kon oplossen. Daarin kon ik geen onderscheid maken, dat zou niet eerlijk zijn.’’

Wat betekent de slogan Open Up New Horizons voor je?

Jan: “Als we kijken naar de zorg, verandert daar enorm veel. Wat altijd hetzelfde blijft, is dat het mensenwerk is. Toch moeten we leren werken met nieuwe technologie en ontdekken hoe het ons kan helpen. Daarnaast moeten we het menselijke aspect van de zorg behouden. Als ik om me heen kijk, zijn we daar al goed mee bezig, met allerlei toepassingen waar ook de studenten veel mee oefenen.’’

Wieke: “Ik heb hier echt geleerd: kijk verder dan je neus lang is. Wees kritisch en kijk welke dingen je kan verbeteren en hoe jij daaraan kan bijdragen. We moeten mee met de tijd.’’