Zo moeder, zo dochter

Zo moeder, zo dochter?  

Melanie: “Mirke en ik hebben veel overeenkomsten, denk ik. Zowel in karakter als in uiterlijk. We zijn beiden sterke persoonlijkheden die weten wat we willen. Dat botst weleens, maar zorgt er ook voor dat we elkaar goed begrijpen. Ook zijn we zorgzaam en sociaal, wat je terugziet in onze studiekeuze. Ik ben van oorsprong maatschappelijk werker; Mirke kiest ook voor de hulpverlening, namelijk Dramatherapie.”
Mirke: “We vullen elkaar goed aan, stemmen redelijk overeen. Zal ook vast met de opvoeding te maken hebben, haha! Wat we echt gemeen hebben, is onze interesse voor kleding, eten, drinken en natuurlijk het werkgebied. We zijn allebei werkzaam binnen zorg en welzijn en natuurlijk heeft de opleiding die ik volg, veel overeenkomsten met Social Work, waar mijn moeder lesgeeft. “  

Hoe kwam je terecht op de HAN? 

Melanie: “In de vorige eeuw kwam ik vanuit Hogeschool Enschede in een warm bad terecht: op de Kopse Hof in Nijmegen (later opgegaan in de HAN, red.), bij Sociaal Pedagogische Hulpverlening. Toen werd er al goed meegedacht en maatwerk geleverd, zodat ik mijn diploma kon halen. Het was voor mij dan ook een logische keuze om mijn post-hbo en mijn master ook aan de HAN te doen. Het is vooral ook dichtbij."
"Het werken bij een bacheloropleiding stond al enige tijd op mijn verlanglijstje. Door de ervaringen die ik vanuit mijn werk had met de HAN en mijn eigen studies hier. Dus toen de kans voorbijkwam, heb ik 'm met beide handen gegrepen. En ook nu is het weer een warm bad waarin ik terecht gekomen ben.”  
Mirke: “Voor mij is het puur toeval geweest. Ik koos een opleiding met een mix van creativiteit en therapie. En toen werd ik hier in Nijmegen toegelaten! Ik moet toegeven dat ik niet altijd goed heb gevolgd waar en wat mama nou precies studeerde. Ik had ook pas vrij laat door dat ze haar masteropleiding volgde aan de HAN. Dat ‘dreigen’ met dat ze zo nu en dan langs mijn lokaal zou lopen en zwaaien, deed me niet zo veel. Wanneer ze dat zei, dacht ik vooral: ‘Nou, gezellig!’.

Wat spreekt je aan bij de HAN? 

Melanie: “De ontwikkelmogelijkheden en de kansen. In de afgelopen anderhalf jaar heb ik al veel mooie en nieuwe dingen mogen meemaken. Daardoor leer ik heel veel en kan ik mijn ervaringen delen met studenten en collega’s. Ook verbaas ik me over het aanbod van de HAN Academy. Voor een nieuwsgierig aagje als mijzelf is dit heerlijk!” 
Mirke: “Vooral mijn eigen opleiding, haha! De sfeer bij Dramatherapie is heel fijn. Je kunt je uiten zoals je wilt. We hebben bij drama een theaterzaal en natuurlijk Tante Sjaan, waar we alle attributen kunnen halen. Dat is al heel vet! En ook alle dramalokalen hebben een licht- en geluidsinstallatie. Het is heel leuk om naar school te gaan en alleen maar leuke dingen te doen, waarbij je wordt geholpen in je groeiproces in het vak en als persoon.” 

Houd je elkaar scherp in de gaten?  

Melanie: “Nee hoor. Mijn andere dochter woont sinds dit collegejaar niet meer thuis en studeert aan de RU. Ook bij haar studie ben ik net zo betrokken als bij die van Mirke. De HAN is zo groot dat je elkaar niet dagelijks tegenkomt. Wat Mirke wel prettig vindt, is dat ze mee kan rijden wanneer het regent. Want dan ga ik niet met de fiets en hoeft zij niet in een drukke bus te stappen, vanuit Gennep.”
Mirke: “We zien elkaar vaker dan als ik ergens anders zou studeren. Dan zou ik of niet meer thuis wonen, of veel langer moeten reizen. Daardoor zouden we elkaar al minder zien. Ik haal er veel voordeel uit dat ze op de HAN werkt. Mama weet precies hoe alles werkt. Als we dezelfde les- en werktijden hebben, kan ik weleens meerijden, zodat ik niet met het ov hoef. Dat zijn wel de dingen die het leuk maken, natuurlijk. En ik kan gratis koffie scoren.”

Houd je elkaar ook op de hoogte?  

Melanie: “De Covid-berichtgeving volgen we, net als de berichten van het College van Bestuur. Dat melden we aan elkaar. Ook informeer ik Mirke over sommige projecten, als ik het idee heb dat ze hier iets aan heeft voor haar studie. Maar het is aan haar of zij daar wel of niet iets mee doet. In het begin heb ik een paar keer aangeboden om mee te kijken met de diverse programma’s in OnderwijsOnline en zo. Maar daar werd geen gebruik van gemaakt, totdat ze haar eerste toets moest inleveren in HandIn. Toen bleek het wel handig te zijn dat haar moeder dit ook al eens had gedaan.”
Mirke: “Jazeker! Ik ben nog 1e-jaars, veel dingen zijn nieuw, waardoor het fijn is om dat aan haar te kunnen vragen. En de gebouwen van de HAN zijn ook heel groot. We verdwalen beiden weleens. Dan kan de een de ander vertellen waar je naartoe moet.”  

Ben je een echte HAN’er, Melanie?  

Melanie: “Er lopen zoveel verschillende mensen rond op de HAN, dat volgens mij de ‘echte’ HAN’er niet te typeren is. En misschien is dat juist wel weer typerend voor de HAN: de diversiteit. En dat vraagt dan ook wel iets van je, als medewerker en student. Dat je als medewerker hiermee om kunt gaan. Brede interesse en maatschappelijk engagement zijn eigenschappen die bij de HAN en haar medewerkers horen. Dat is volgens mij wel iets wat van de HAN is of wordt. Gezien de nieuwe koers die wordt uitgezet, wordt van medewerkers verwacht dat je geïnteresseerd blijft in wat er speelt op diverse gebieden, zelfs over je eigen academie heen.”
Mirke: “Ja, haha! Ik vind mama wel al een echte docent. Hoe ze praat over studenten of over het nakijken van toetsen; dat vind ik wel grappig om te merken. Soms probeer ik haar de visie van de student mee te geven in een gesprek. Wellicht dat dit op een positieve manier bijdraagt aan het contact tussen haar en de studenten en halen zij daar nog wat uit.” 

Wat voor type student is Mirke? 

Melanie: “Zo een waarvan ik hoop dat haar docenten zeggen: zo wil ik er nog wel 10. Nee, alle gekheid op een stokje: ik denk dat Mirke iemand is die hard studeert op het moment dat het haar interesseert. Ze heeft een passende opleiding gevonden, waar ze een mooie basis voor zichzelf neerlegt om zich te kunnen ontwikkelen. Dan komt ze thuis, heel enthousiast over de opleiding, met voorbeelden van wat ze heeft gedaan en waar ze trots op is. En dan weer sputterend omdat dingen niet lopen zoals gewenst. Dus… eigenlijk een doorsnee student toch?” 
Mirke: “Hmmm, ik zou mezelf beschrijven als een gedreven en georganiseerde student die soms door het structureren de structuur verliest. Ik ben gedreven om alles goed te doen en om alles op orde te houden. Maar soms geef ik iets te veel aandacht aan een bepaald ding dat andere dingen daaraan onderdoor gaan. Dat is nog een leerpunt voor mij en daar moet ik mijn draai nog in vinden. Ik ben ook nog maar een halfjaar hier op de HAN, dus ik twijfel er niet aan dat dit goed komt.”  

Zegt Open Up New Horizons je iets?  

Melanie: “Jazeker. Die slogan kom ik elke dag tegen als ik mijn internet open op mijn laptop. Ik vind ‘m passend voor een hogeschool en hij illustreert hoe ik aankijk tegen ontwikkeling. Ik leef volgens het principe ‘een leven lang leren’. Niet voor niets rond ik elke paar jaar weer een opleiding af, juist om mijn horizon te verbreden en nieuwe kansen voor mezelf te creëren. Het enige wat ik kan wensen voor Mirke, maar ook voor onze andere dochter, is dat zijzelf ook de kansen zien, creëren en nemen wanneer ze voorbij komen. Maar ik geloof niet dat ik mij daar zorgen over hoef te maken, gezien de gesprekken die we hebben over diverse onderwerpen.”
Mirke: “Ik zie het op veel plekken staan, maar ik zou zo snel niet weten wat het precies inhoudt. Ik denk wel dat ik er onbewust een invulling aan geef, bijvoorbeeld door te studeren aan de HAN. Maar ik ben daar niet zo mee bezig. Wel interessant om dat nog uit te zoeken.”