De grip op je leven verliezen

Hij confronteert, de 25 minuten durende documentaire die op HAN Unexpected draait. Komt kiezelhard binnen. Bleumer schetst ons een rauwe werkelijkheid. Een waarin jongeren de weg kwijt zijn geweest, heel hard zijn gevallen en voor hun gevoel nergens naartoe konden.

Dat is wat Bleumer ook wil met zijn film. “Laten zien dat lang niet alles rooskleurig is. Dat de waarheid hard is. Deze jongeren hebben zich nergens kunnen uiten. Niet kunnen delen wat er speelt. Die situatie of dat gevoel van veiligheid was er niet. En daardoor gebeurden er heel nare dingen. Ook als de situatie en veiligheid er wel was kan het mis gaan, bijvoorbeeld omdat je dan even niet over je gevoelens wil praten. Dat je op dat moment een masker op zet omdat je het gewoon leuk wil hebben. Ik wil deze groep een stem geven. Meegeven dat hun verhaal ertoe doet en daar anderen bewust van maken.”

Bleumer sprak met de jongeren. Investeerde in hun verhaal. “Dit zijn dus jongens en meiden die al – deels – uit het diepe dal zijn geklommen. Ze zijn inmiddels in staat te reflecteren op wat is gebeurd. Daarom konden ze mij ook vertellen wanneer voor hen dat gevoel van het verliezen van grip ontstond. Daarom kan ik hen een stem geven.” 

Daarmee toont Bleumer aan dat de problematiek bij jongeren diep kan zitten. “Als kind ga je normaliter naar je ouders als je een probleem ervaart. Deze jongeren hadden niet het idee dat dit kon, dat het nut had. Iemand vinden waarmee je kunt praten is zo belangrijk als je grip op je leven verliest. Deze film is een uitnodiging om ook die kwetsbare kant bespreekbaar te maken.”

Zijn film laat Bleumer nu in kleine kring zien. Daarmee wil hij de discussie aangaan. Dat is waarom hij de film voor het publiek heeft gemaakt. “Grip is voor veel soorten mensen interessant. Een belangrijke groep daarvan is de (aankomend) professional. De film is voor hen goede leerstof. Het helpt bij het bewustwordingsproces van deze problematiek en voedt de discussie over bijvoorbeeld ondersteuning en behandeling. 

“Deze jongeren reflecteren bijvoorbeeld op hun eigen gedrag”, geeft Bleumer aan. “Dat doen ze met name vanuit een perspectief ver in het verleden. Alsof alles al enorm lang geleden is gebeurd. Die afstand is belangrijk om er over te kunnen vertellen, terwijl het soms om niet meer dan 2 of 3 maanden eerder gaat. Dat perspectief is belangrijk. Het laat zien hoe belangrijk maar fragiel hun ‘herstel’ is. Het is een rauwe werkelijkheid. Een werkelijkheid die confronteert, maar ook een soort hoop aan de jongeren geeft. Uiteindelijk gaat het beter.” Als aankomend professional is het enorm waardevol dat perspectief te begrijpen. “En uiteraard kan de film ook voor de jongeren zelf, en voor hun ouders, familie, vrienden en kennissen, helpen bij dit bewustwordingsproces.”

Binnen de HAN krijgen studenten Social Work de kans om met creatieve uitingen als de film Grip te experimenteren. “Zo kunnen ze zelf ervaren hoe het is om ook vanuit andere perspectieven met jongeren – uiteindelijk hun cliënten – in contact te komen. Zo’n creatieve uiting kan een instrument zijn om de dialoog aan te gaan”, legt Gerald van Koert, docent bij Social Work en betrokken bij het HAN Centre for Creativity uit. “En niet alleen met jongeren. Kinderen, ouders, professionals, met een creatieve uiting kun je met elke doelgroep in contact komen. Daarmee kun je in de praktijk mensen stimuleren, bijvoorbeeld om een verhaal te delen - een behoefte die er vaak is - of met onderzoekers het meer theoretische aspect bespreken.

Ook in de zaal is het publiek onder de indruk. De film komt binnen bij de studenten, professionals en andere toeschouwers. “En we voeren ook hier die belangrijke discussie. Doel bereikt”, concludeert Bleumer.