“Ik heb de mooiste baan van de wereld, maar het eerste jaar was pittig.”

Freek koos na het vmbo voor de mbo-opleiding Onderwijsassistent in plaats van 2 jaar havo. “Liever een jaar extra en met ervaring naar de Pabo dan nog 2 jaar de schoolboeken in. Dat was een goede keuze. Door al die ervaringen heb ik veel basisscholen van binnen gezien.”

Freek had zijn roeping jaren geleden al gevonden en was enorm blij dat hij aan de slag kon bij zijn stageschool De Sterredans. Hij kende de school en had het er goed naar zijn zin, tóch was het eerste jaar flink aanpoten. Hij legt uit: “Opeens ben je helemaal zelf verantwoordelijk voor een groep. Ik heb een hele fijne begeleiding gehad, maar die speelde zich vooral af vóór half 9 ná 3 uur. In de tussentijd moet je het zelf doen met 32 kinderen. Ik had veel geleerd op de Pabo, maar toch was alles nieuw: “Groep 3-4, de kinderen, de ouders én de lesmethode. En dat fulltime.” 

Overleggen en allerlei andere randzaken horen er nu eenmaal bij, dat beseft Freek heel goed. Maar het allerleukste vindt hij het om voor de klas te staan.
Het advies vanuit de Pabo is om niet gelijk fulltime te gaan werken zodat je ook nog denktijd overhoudt, maar Freek zou niet anders willen dan fulltime voor de klas. “Als er nog een zesde dag was, had ik er 6 dagen gestaan. Als je er alle dagen bent, weet je precies wat er speelt en hou ik zelf de touwtjes in handen.”  

Ik ben blij dat ik een vaste groep heb en op mijn plek zit. Vrienden van de Pabo twijfelen weleens of ze in het onderwijs willen blijven. Ze werken in invalpools en heb je steeds met een andere groep te maken. Op zich leerzaam, want je weet pas wat je wil als je weet wat je niet wil. Mensen die twijfelen over het onderwijs zou ik willen meegeven: Kijk goed of de school, de groep en het team bij je past. En tuurlijk is het allemaal veel de eerste tijd, maar geef het een kans. Álle nieuwe banen zijn zwaar. En vergeet niet te genieten. Sommige dingen kun je niet op de Pabo leren, die moet je ervaren. Hij tipt: ben open naar je leerlingen, want de houding die je geeft, krijg je terug.

“Dit jaar is er meer rust doordat mijn groep 3 van vorig jaar, nu mijn groep 4 is, dus ik heb een deel van de routines en klassenklimaat kunnen behouden. Hierdoor kan ik voortborduren wat ik al weet en kan.”
Het is ook heel fijn dat hij zijn passie voor acteren op school kwijt kan. “Voorlezen is het allerleukste om te doen. Viering staat op een Jenaplanschool centraal, dus we maken iedere maand mini-musicals. Ik heb het beste van twee werelden.”

Het succes van een starter in het onderwijs staat of valt volgens Freek bij hoe je ontvangen wordt op een school. “Vanuit de stichting Josephscholen sta ik in contact met startende leraren en op de Pabo had ik contact met mede-stagiaires en klasgenoten. Op de Sterredans heb ik mijn parallelcollega's; mijn collega's van groep 3-4 waar ik in mijn eerste jaar en nu nog steeds veel aan heb. Ook de kwaliteitscoördinator en de directeur staan hier altijd voor je klaar als je ergens tegenaan loopt. Een keer of 6 per jaar komt een beeldcoach me filmen. Je leert er zoveel van om jezelf op beeld terug te zien en achteraf te bespreken waarom je bepaalde keuzes maakt. Vanuit de stichting is er 3 keer per jaar een workshop met alle startende leraren. Tot slot is er intervisie.”  

Inmiddels weet Freek zeker: “Ik heb het mooiste beroep van de wereld. Als ik ervoor kan zorgen dat de kinderen met plezier op school komen en gelukkig de deur uit gaan, is mijn dag geslaagd. Alleen als een kind zichtzelf kan zijn en zich fijn voelt hier op school, kun je het laten leren en lachen.”

Vorig jaar kreeg ik aan het eind van het schooljaar een boek van mijn groep. Leerlingen hadden een rapport voor mij gemaakt. Daar stond de voorgedrukte tekst: ‘Dit heb je mij geleerd’. Twee kinderen schreven: ‘dat ik mezelf kan zijn’. Dat was janken geblazen toen ik dat las natuurlijk.”