Student blogt Een geheim lekken
Meike Geurtsen, 3e-jaars student, is een grensverkenner. Ze gaat het avontuur aan én blogt erover. Deze keer over wat ze op haar 1e stagedag leerde. En nee, het heeft niets te maken met leeruitkomsten en leerdoelen, maar alles met een simpele, gulle begroeting.
"Afgezet met lint. Dat wordt omlopen, want ik wil mijn maag toch vullen. Het is lunchtijd en ik loop de centrale hal van Kapittelweg 33 in, op weg naar de kantine. Er staat een hoogwerker. Een handig mannetje is wat bezig met het plafond, hoog in zo’n bakje in de lucht. Een deel van het plafond is opengemaakt en ik kijk recht omhoog in een gapend grijs gat. Als mijn nekspieren beginnen te protesteren, zie ik het. Dat gapende grijze gat moet de tweede lekkage voor de HAN zijn dit jaar. De regen heeft er vast naar beneden gedrupt.
Mijn studiegenoot en ik vullen allebei onze maag en lopen terug naar de C-vleugel. Ik vertel over een van mijn eerste dagen op stage. “Het leek wel alsof ik daar met een beroemdheid rondliep. Door de gangen, buiten, het maakt niet uit, de naam van mijn stagebegleider werd overal geroepen. Vrijwel elke voorbijganger zei met een grote lach ‘hoi!’ of ‘goedemiddag’. Of deed tussen een spasme door de moeite om te zwaaien. Ik wist niet wat me overkwam!”
Hoeveel moeite kun je willen doen voor een simpele begroeting? Hoe vrolijk kun je zijn? Elke keer, om 9 uur ’s ochtends, brak er een lach door op mijn gezicht. Voor hen is dat de normaalste zaak van de wereld. En toch noemen we ze verstandelijk beperkt. Zij, die pas echt onbeperkt goed door hebben wat er toe doet!
We noemen ze verstandelijk beperkt. Maar zij hebben pas echt onbeperkt goed door wat er toe doet!
Ondertussen komen we op de C-vleugel wat voorbijgangers tegen. Met dezelfde gulheid als op mijn stage begroet ik een tegenligger. Bij mijn studiegenoot breekt een glimlach door op het gezicht. Hij snapt het. Bij de mensen die we tegenkomen, is dit niet het geval. De een kijkt nog chagrijniger dan de ander. Of ontwijkt elke vorm van oogcontact en zegt krampachtig niks. Gelukkig zijn er ook nog wat mensen die ons wél vrolijk terug groeten.
Je stage kan gaan over leeruitkomsten en leerdoelen. Gedegen vakinhoudelijke kennis opbouwen, vlieguren maken, je eigen leerproces sturen. Maar och, eigenlijk valt al dat in het niet. De belangrijkste les had ik op dag 1 al geleerd.
Zal ik eens een geheim van ze lekken? Een vriendelijke begroeting, de moeite doen om te zwaaien, of een ‘hoe gaat het?’. Het werkt aanstekelijk en het is vrijwel altijd de moeite waard. Dat wist iedereen op mijn stage al lang. Juist als alles van de regen in de drup terecht lijkt te komen."
Meer lezen van Meike?
