Docent hbo-V helpt in Suriname

Renata Huisman, docent Verpleegkunde én IC-verpleegkundige: "In een ver verleden heb ik in Ghana gewerkt. Ik heb altijd gezegd dat ik nog elders in de wereld een steentje wou bijdragen, mits gezin en werk dat zouden toelaten. Dat ik inderdaad kon vertrekken richting Suriname, is vooral te danken aan mijn lieve collega's. Zij nemen allerlei taken van mij over, zoals lessen, toetsing en eindgesprekken. Zonder hen was dit niet mogelijk geweest," benadrukt Renata.

Inmiddels is Renata in Suriname. Vanuit het hotel in Paramaribo deelt ze haar ervaringen. "We zijn hier in Suriname met een groep van ruim 20 mensen uit Nederland. Verschillende disciplines zijn vertegenwoordigd, zoals: (IC-)verpleegkundigen, artsen, artsen in opleiding, laboranten, technici. De hulpverleners die al eerder in Suriname waren, zijn na aankomst gelijk de hulpvraag in de 6 ziekenhuizen gaan inventariseren. Ikzelf kon nog een weekendje acclimatiseren."

"Mijn werkdag start vroeg: om 06.45 uur. Tegen half 4 zijn we klaar. Wat dat betreft valt het mee, ik dacht de we dagen van 12 uur zouden gaan maken. De samenwerking met de andere Nederlanders is heel goed, we zijn echt een team. Veel mensen hebben vakantiedagen opgenomen om hier te kunnen zijn. We houden na het avondeten om 17.00 uur een debriefing met elkaar om ervaringen te delen. De verhalen zijn vaak heftig want veel patiënten zijn erg ziek. Sommigen overlijden, ook jonge mensen. Dat raakt. Ik houd een dagboekje bij om de ervaringen te noteren en verwerken. Om 8 uur 's avond eten we. Daarna is het familie bellen en vroeg naar bed."

"We leveren acute noodhulp. De situatie hier in Suriname is heel ernstig. Ziekenhuizen liggen echt vol. Als er iemand overlijdt, dan wordt het bed heel gauw weer opgevuld. Net als in Nederland gaan patiënten eerst naar de COVID-afdeling en bij verslechtering naar de IC. Soms moeten mensen met een infuusje en zuurstof buiten wachten tot er plek is op de COVID-afdeling.
Samen met 2 andere Nederlanders werk ik als IC-verpleegkundige, als helpende handen aan het bed. Op onze afdeling zorgen we voor 8 heel zieke mensen, waarvoor we niet altijd het benodigde materiaal hebben. Dat is echt een verschil met Nederland."

Renata vervolgt: "Inmiddels ben ik door de hoofdzuster benaderd om een High Care-unit op te zetten, als afdeling tussen de gewone COVID-afdeling en de IC, om meer plekken te creëren. Maandag gaan we daar opschalen naar 5 bedden. Het personeel dat daar gaat werken, heeft geen ervaring met COVID-zorg en heel benauwde patiënten. Ik heb hen getraind in het gebruik van bescherming en materialen en verder ga ik hen on-the-job coachen. De bedoeling is dat de hulpmissies die nog gaan komen dat voortzetten, zodat het lokale personeel straks zelfstandig de zorg kan verlenen."

"De werking van de ziekenhuizen hier is heel anders. In Nederland bestellen we materialen ruim op tijd, de voorraadkast ligt altijd vol. Hier moet je je materiaal 's ochtends soms bij elkaar schrapen. Van sommige medicijnen zijn er best veel, van andere echt te weinig. De ziekenhuizen zijn erg afhankelijk van giften uit het buitenland, dat geeft geen standaard, geen continuïteit. Die onzekerheid, of je die dag wel de goede materialen hebt, geeft het personeel ook werkdruk."

Gaat de Nederlandse groep ook nog vaccineren? Renata: "Nee, de bedoeling is dat het lokale personeel dat gaat doen. Zij hebben in principe genoeg mankracht daarvoor. De AstraZeneca- en Janssen-vaccins zijn inmiddels binnen. Er is wel een groep bezig met voorlichting. Daarbij vertellen ze ook hoe het in Nederland is gegaan en over de werking van de vaccins. Niet iedereen hoeft overtuigd te worden, maar bij sommigen leven hardnekkige ideeën. Zo ontmoette ik gisteren een jonge vrouw die bang was dat het vaccin zou leiden tot onvruchtbaarheid."

Op zaterdag 19 juni gaat Renata weer naar huis. Er is alweer een nieuwe groep uit Nederland aangekomen. Ze hebben een week overlap, zodat ze werkzaamheden zorgvuldig kunnen overdragen. Neemt Renata ook nog leerervaringen mee naar huis? "In mijn komende lessen gaat het zeker over het zuiniger aandoen met materiaal. Wij zijn wel heel erg verkwistend in Nederland. Onze studenten ga ik leren om zich af te vragen; moet je dit echt weggooien? Wat me ook opvalt: in Nederland maken we ons druk om geluidsmanagement op de IC, de piepjes. Als je het geluidsoverlast hier in de ziekenhuizen 24/7 hoort, dan lijkt dat een luxeprobleem van heel ver weg."