Van faalangst naar afstuderen: dankzij de juiste begeleiding

Tamara begeleidt studenten die extra begeleiding nodig hebben. Dat kan zijn vanwege een stoornis in het autisme spectrum maar ook studenten met fysieke of mentale uitdagingen, zoals faalangst in het geval van Thorsten. Samen met de student stemt ze de begeleiding af. “Aan het einde van de middelbare school was ik oververmoeid en had ik veel last van faalangst. Ik zette door, ik moest doorgaan van mijzelf. Een decaan wees mij op de HAN en de extra begeleiding die de HAN zo goed kan bieden.” En zo begon Thorsten aan de opleiding HBO-ICT. Gelukkig was er vanaf het begin af aan een goede klik met Tamara. “Ik ben ervan overtuigd dat een goede klik essentieel is voor goede begeleiding. En die klik is er tussen ons in ieder geval. We weten inmiddels, na 4 jaar intensieve begeleiding, best veel van elkaar.”

De faalangsten bij Thorsten uiten zich in overmatig controledwang. “Ik ga nog harder werken dan dat ik al deed, alles nog een keer bekijken, en nog een keer, en nog een keer. En daardoor word ik angstig en slaap ik slecht. Ik blijf in een vicieuze cirkel rondhangen waar ik zelf niet uit kom.” “Ik weet de eerste herfstvakantie van jouw studie nog goed”, blikt Tamara met Thorsten terug. Thorsten: “Ik kon niet door, ik zag het niet. En daardoor ik liep voor mijn gevoel 24/7 tegen een muur op.” Tamara: “Toen hebben we afgesproken dat als dit in de volgende vakantie weer gebeurt, als de spanning zich opbouwt, dat je mij mag appen. Eén keer heb je dat gedaan en sindsdien was het niet meer nodig.” “Ik kende de docenten inmiddels en wist van het reilen en zeilen van de HAN af. Die vastigheid helpt”, zo reageert Thorsten. “Soms is het ook een stukje bevestiging geven, laten weten dat Thorsten op de goede weg zit. Thorsten is slimmer dan hij denkt, hij behaalt strakjes netjes zijn diploma in 4 jaar”, vertelt Tamara. 

En toen was er dat einde van het tweede jaar. “Ik had nog vier weken te gaan dan was het zomervakantie. Maar ik kon niet meer, ik wilde niet meer. Ik had er geen zin meer in. Eigenlijk wilde ik stoppen met mijn studie.” Tamara: “Ik zag het ook aan Thorsten. Ik heb hem toen gewezen op het volgen van een faalangsttraining. Soms is dat ook alles wat ik doe, studenten hulpmiddelen aanrijken. Het is dan aan de student om deze aanrijking aan te nemen, er iets mee te doen.” Thorsten: “Zo gaf je ook aan dat het goed zou zijn als ik mijn medestudenten en docenten zou informeren over mijn faalangst. Je gaf mij de keuze of ik het zelf zou oppakken of dat we het samen zouden doen. Dat hielp.” 

Gelukkig heeft Thorsten doorgezet want zijn afstuderen nadert. Een spannende tijd. “Het lukte mij niet om mij in te schrijven voor het afstuderen, daar berichtte ik Tamara over. Helemaal niet met de vraag of zij het voor mij zou gaan oplossen. Maar meer de vraag of zij met mij mee kon denken/kijken.” “Omdat ik ook wilde weten hoe het zat ben ik naar het Onderwijsbureau gegaan. Daar regelden ze het ter plekke voor Thorsten, heel erg fijn. Weet je, het is het niet waard dat de angst wordt opgebouwd bij Thorsten, bij geen enkele student. Daar wil ik echt mijn best voor doen”, reageert Tamara. Omdat Thorsten extra begeleiding heeft mag de studiebegeleider een verzoek doen voor een afstudeerbegeleider die past bij de student, die net dat beetje extra tijd en feedback kan bieden. “Ik moet nog steeds hetzelfde doen en opleveren om mijn diploma te halen, maar dit geeft me net dat extra stukje vertrouwen”, vertelt Thorsten. 
 
Na vier jaar intensief begeleiden komt hier dus binnenkort een einde aan. Een dubbel gevoel. “Ik denk wel dat ik een traantje wegpink hoor. Het is zo bijzonder om te zien hoe Thorsten gegroeid is en dat heeft hij allemaal aan zichzelf te danken”, zo besluit Tamara trots.